Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/191

 — No, no, i zakochałeś się tak bardzo? Patrzcie no!
 — Radaś temu? — zagadnął.
 — Nie! — odparła szczerze. — Obcy mi się zdajesz i dalszy.
 Ruszyła znowu zamyślona i po chwili się ozwała:
 — Że też to każdy odbyć musi. Ciekawam, czy ja uniknę! Chyba! Żeby się zakochać, trzeba przecie mieć choć trochę iluzyj, krztę ideału uchować na nagiej prawdzie, a ja zawsze tylko prawdę widzę. A ty jakże? — kochasz ją, bo piękna?
 — Nie — kocham, bo jest człowiekiem i w duszę mi wrosła.
 — I nie pożądasz jej może? — rzekła ironicznie.
 — Owszem, przecie homo sum. Alem ją ukochał dla duszy jej przedewszystkiem.
 — Chciałabym wierzyć, ale trudno — mruknęła.
 — Powinieneś to wyznać matce! — rzekła po chwili. — Niechby ze mnie winę zdjęła.
 — Ja zwykłem zwierzać się tylko tobie, nikomu więcej.
 — No, teraz to ci rady dać nie potrafię. Cierp sam.
 — Ja nie cierpię. Ba! Żebyś wiedziała, jak dobrze jest kochać, tobyś mi zazdrościła. Takim bogaty jak monarcha. Mam moją wybraną...
 — Która ciebie nie chce.
 — Ale innego nie kocha. Śpi jej serce jak królewna z bajki.