Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/192

 — Aż ją zbudzi, jaki królewicz elegant.
 — Nie. Ona takiego nie weźmie i taki się na niej nie pozna. Moja będzie albo niczyja.
 — Wiesz, że pleciesz jak w gorączce.
 — Obyć i na ciebie przyszła taka gorączka. Wtedy ha, wtedy!
 — Byłoby dwoje warjatów.
 — Nie — byłoby dwoje szczęśliwych.
 Spojrzała na niego, ruszyła ramionami. Zdumienie, gniew, odbiły się w jej twarzy.
 — Słowo daję, co z tobą się dzieje! Patrzysz na mnie taki rozpromieniony, jakbym ja była tą wybraną.
 — Ano, naturalnie, że ty! Któż inny?
 — Ja? Ty się kochasz we mnie?
 — Czy mi nie wolno?
 — A coś zapewniał zeszłego roku w Warszawie?
 — Zapewniałem, bom nie wiedział, co czuję i jak. A teraz wiem.
 — I oświadczasz się mnie?
 — Nie.
 — Ofiarujesz serce i rękę?
 — Ręki nie. Serce tak. Twoje jest.
 — Oszalał. Potrzebne ci to i mnie także! Miałam kolegę, bratnią duszę, a teraz czem ty jesteś dla mnie?
 — Zostanę bratnią duszą!
 — Dziękuję ci! Już nie wierzę.