Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/207

 — Et, licho wie, co pleciesz! — wtrącił jej mąż. — Po pierwsze nikt tam taki nie bywa, a po drugie pani Skarszewska takąby się nie opiekowała.
 — Opiekuje się i pani Skarszewska, i pan.
 — Kto znowu? Pan Kazimierz! A któż go tam widział? Opamiętaj się, kobieto!
 — Właśnie, że go nikt nie widział, to zły znak. Cnota nie boi się jasnego dnia i oka ludzkiego, a występek czai się w nocy.
 Wawelski wybuchnął śmiechem.
 — To on po nocach ma bywać! Cztery mile z Rudy lecieć tu i napowrót. Już też wymyśl kogo bliższego.
 — Co wiem, to wiem! Jawnogrzesznica jest, w kościele nie bywa, ma cukiernicę z trupiej głowy podobno, w piątek nie pości, żyje źle z matką. A kto to wie, może się i nie spowiada nigdy. Progu tego moja nogaby nie przestąpiła, ale czy u nas jest opinja! — i westchnęła.
 Wawelski machnął ręką i zasiadł do winta, wiedząc, że żony nie przegada.
 Rzeczywiście, Kazio raz tylko z matką odwiedził Ozierskie na nowej siedzibie i potem więcej się nie pokazał. Wogóle stosunek między nimi się zmienił, a i Kazio nie był już ten, co dawniej. Spoważniał, zesztywniał, nie wyciągał jej po dawnemu na zwierzenia i sam nic o sobie nie mówił, prowadząc rozmowę ogólnikową jakby czemś znudzony, czy zmęczony. Pani Taida stękała przed Ozierską, że coraz jej ciężej podołać obowiązkom