Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/221

 — Ruszajmy tedy. Ale da mi pan wiosło.
 Poszli przez ogród ku rzece. Łódka już czekała na nich i chłop z dwoma wiosłami.
 — Przecie damy radę sami — rzekła Stasia. — Zawsześmy sami wiosłowali.
 — Możesz wracać, Michale! — rzekł Kazio, podając jej rękę.
 Usiadł potem sam u steru i odbili.
 — Pod prąd płyniemy. Będzie ciężko pani! — zauważył.
 — Pod prąd całe życie płynęłam. Przywykłam.
 — Wracać zato lżej będzie.
 — Jak zwykle, gdy się do celu dobrnęło.
 — Pani już teraz zupełnie szczęśliwa?
 — Zupełnie, dzięki wam! Ale mam troskę: pana.
 — Mnie? — zdziwił się.
 — Ano, tak. Dlaczego pan się nie żeni? Robi taką przykrość matce?
 — Bo mam wstręt do wszystkich kobiet.
 — Do wszystkich? Więc i do mnie? Zdejmuje mi pan ciężar z sumienia.
 — Sumienie pani może być spokojne. Cóż pani temu winna!
 — Czemu znowu?
 — Poco się pani pyta? Ja już nie powtórzę mej spowiedzi. Będę milczał do śmierci.