Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/223

 — O bardzo przepraszam. Żebym kochała, tobym zdobyła swe kochanie.
 — Doprawdy! Nawet na mojem miejscu?
 — Na pana miejscu powiedziałabym: nie ta, to druga.
 — Winszuję, ale według mnie, to nie kochanie.
 — Otóż ja zapowiadam panu, że jeśli pan matce nie dogodzi i nie ożeni się, to ja wychodzę zamąż za pierwszego lepszego. Wtedy pan sobie te mrzonki i brednie wybije z głowy.
 — Nie, bo wtedy już bez wyjątku wstręt będę miał do wszystkich kobiet.
 — No, no zobaczymy. Ja już syta jestem przykrości wobec matki pana i uczynię raz koniec!
 Nic nie odpowiedział, więc się obejrzała.
 Blady był i taki ból i smutek miał w twarzy, że może po raz pierwszy w życiu uszanowała uczucie i przykro jej się zrobiło za niego.
 Zapatrzony przed siebie na wodę, po chwili walki odparł krótko:
 — Wola pani. Ja ni proszę, ni skarżyć się nie będę.
 Długi czas płynęli, nic nie mówiąc, wreszcie Stasia rzekła niecierpliwie:
 — Żeby się pan zastanowił, jakaby ze mnie była żona i gospodyni! Nie byłam nigdy nikomu uległa, nie spełniałam niczyjej woli, tylko swoją, o żadnem praktycznem zajęciu nie mam wyobrażenia, nawet rachun-