Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/224

ków nie umiem prowadzić, jestem roztargniona, niedbała, zajęta tylko swoim fachem. Prowadzić dom, przyjmować gości, bywać w sąsiedztwie, to wszystko nie dla mnie. Miałby pan w gospodarstwie ruinę, w domu nieład, ze mną piekło. Żeby tak można na próbę rok spędzić, tobym rada. Ręczę, że panby miał dosyć.
 Jemu ogień przeleciał po twarzy i objął ją spojrzeniem rozkochanem.
 — Ja za taki rok życiebym dał! — rzekł głucho.
 — Co z panem się dzieje?
 — Pani wie! Miłuję. Pierwszy i ostatni raz w życiu. Dlaczego pani tę rozmowę wszczęła? Jabym milczał, jak już milczę dwa lata. Nikt się po mnie nawet nie domyślił, jakie mam w duszy kochanie. Pani wolno drwić, proszę.
 — Ja nie drwię. Żebym przypuszczała, że to jeszcze trwa, nie odezwałabym się słowem. Chciałam wpłynąć na pana, widząc, jak matka pana cierpi. I teraz doprawdy w rozpaczy jestem, że to z mojej przyczyny, a rady nie widzę. Żeby ciocia Dysia żyła!
 — Żeby żyła! — powtórzył. — I mnieby lżej było, bo zrozumiałaby mnie i umiałaby może z losem pogodzić.
 — Co mam robić, co mam robić! — zamruczała Stasia naprawdę strapiona.
 — Poco się pani troska? Niech woda płynie — odparł, już znowu spokojny.