Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/228

 — Tak. I księdza, i Włodzia.
 — Pójdę do niej! — rzekła Stasia.
 Zawahał się sekundę i westchnął.
 — Proszę pani — rzekł smutno.
 Poszli we dwoje na palcach, cichutko. U drzwi sypialni zatrzymał ją za rękę.
 — Niech pani mi daruje. Pytała mnie, co mi jest, musiałem wyznać. Wie wszystko — szepnął.
 — To dobrze! — odparła spokojnie. — Wejdź pan i spytaj, czy mnie chce widzieć.
 Otworzył zcicha drzwi. Chora nie spała.
 — Czy to ksiądz przyjechał, Kaziu? — spytała.
 — To panie Ozierskie, mamo. Panna Stanisława chce wejść.
 — A to dobrze. Niech przyjdzie.
 Leżała jakby zdrowa, niezmieniona, tylko dyszała mocno. Uśmiechnęła się do Stasi.
 — Widzisz, zabieram się w drogę. Chcesz mnie opukać? Niech i tak będzie dla waszego spokoju, żeście ratowali, jak mogli. Ale ja umrę, moje dzieci, na to się przygotujcie. Dysia już po mnie przychodziła.
 Stasia wzdrygnęła się.
 — Pani ma trochę gorączki — rzekła, przyklękając u łóżka do badania.
 Oparty o poręcz, Kazio śledził jej ruchy. Pani Taida cierpliwie dała się osłuchać i opukać.
 — Trochę lewe płuco zajęte, ale doprawdy nic gro-