Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/237

hulać nie chcę, jak gram, nie myślę o sobie i nie siedzę w domu. To darmo, nie mogę w tej pustce wytrzymać.
 — A jakże ja wytrzymuję?
 — Zazdroszczę pani. Ja nie mogę.
 Oparł łokcie o kolana i patrzał w ogień.
 Spojrzała na niego. Wychudł, rysy mu się zaostrzyły, włosy na skroniach zbielały, oczy były smutne.
 — Chciałem z panią pomówić — ozwał się po chwili. Mam zamiar sprzedać Rudę.
 — Dlaczego?
 — Bo nie mogę wydołać. Majątek duży, spraw i obowiązków tysiące, pomocy i wyręczenia nie mam. Powoli się dużo rzeczy opuszcza i idzie na marne. Ja zaś podjąłem się tylu obowiązków ogólniejszej natury, tyle mam roboty po świecie, że ledwie z grubszego mogę Rudą zarządzać. Należy tedy wybrać — własny zagon albo publiczny.
 — Jedno i drugie. Czyż pan sprzeda pracę swej matki? Ona przecie dawała radę wszystkiemu.
 — To co innego. Dawniej miała ciocię Dysię, potem mnie.
 — No, ciocią Dysią ja mam być dla pana.
 — Tegom dotąd nie zauważył. Pociechy i dobroci nigdym od pani nie doznał. Zawsze krytykę i morały.
 — Bo nic więcej nie był pan wart. Przez te dwa lata nie pogodził się pan nawet z losem, nie nauczył się pan sam sobie wystarczać.