Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/28

 — Co mam robić? Nic? — mruknęła.
 — Może masz papierosa?
 — Mam, ale nie dla ciebie. Baby nie powinny palić.
 — Dajże pokój. Tak mi się wyrwało. Mam ciebie przecież za kolegę.
 — Tak, gdy mnie potrzebujesz.
 — Takeśmy przecie sobie zaprzysięgli. Zapomniałaś? Pokaż rękę!
 Odsunął swój rękaw i pokazał bliznę białą.
 Podobną ona miała. Jeszcze w czasach niefortunnej wyprawy do Ameryki zawarli z sobą ślub na wzór skandynawskiego braterstwa i na pamiątkę tego nakapali sobie płonącego laku na rękę, chełpiąc się jedno przed drugiem, że nie okażą bólu. Stasia na to przypomnienie dała mu papierosa, a on rzekł:
 — To nie moja wina, że ty nigdy ode mnie nie żądasz pomocy.
 — Nie żądam, bo nie potrzebuję, ale ty, jak śmiesz mi urągać. Jesteś zdrajcą!
 Chłopak skoczył jak oparzony.
 — Coś ty powiedziała! Cofnij!
 — Ubliżyłeś naszemu ślubowi! Nie brat mi jesteś, ale mężczyzna. Nie wolno ci nazywać mnie babą.
 — To prawda, ale byłem zły, bo Włodzio ze mnie drwił. Jeśli chcesz, pójdę jutro z tobą znowu na kaczki. Co mi ostatecznie matka zrobi!
 — Nie chcę. Twojej matce nie godzi się dokuczać.