Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/36

cińska, krewna mego męża, umarła — mąż się żeni, zostały po niej dwie córki. Weź starszą — dobra dziewczyna, robotę zna, bo była u Rosowskich, swoich krewnych, przy kobiecem gospodarstwie, resztę sama douczysz!
 — To ta, którą spotkałem u cioci na Wielkanoc? — wtrącił Włodzio.
 — Ta sama. Nieprawda — dobrze matce radzę?
 — Nie wiem — mruknął wymijająco Władzio.
 — Ja sama czuję, że rady wszystkiemu nie dam! — rzekła pani Taida — i jeśli kogo brać, to lepiej znajomą i powinowatą niż zupełnie obcą. Daj mi jej adres — napiszę.
 — Poco? Ja ci przyślę, przecież to od nas o miedzę.
 — Tylkoż ją uprzedź, że roboty wiele, a rozrywek żadnych.
 — Bardzo pracowita, nie lękaj się. Będziesz miała pociechę!
 — Ano, to dobrze. Mnie byle te trzy lata pomogła, zanim Kazio nauk nie skończy.
 — Pewnie! Ożenimy go wtedy i odpoczniesz.
 Kazio podniósł na ciotkę oczy, w których się bunt malował, ale nie zaprzeczył. Był to skryty i zacięty chłopak, ale, nie przyparty do muru, zdania nigdy nie wygłaszał.
 Postanowiono tedy sprowadzić pannę Wandę Marcińską i Ruda opustoszała. Wyjechała siostra z mężem,