Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/40

chyba ty zaprzeczysz. Jeśli tak jest, to snać ciocia Dysia mnie zapamiętała dobrze! Odpisz zaraz!“
 Pani Taida popatrzyła na syna.
 — To szczególne! W sobotę właśnie! — szepnęła. — Ten zielnik trzeba jej odesłać! — dodała po chwili.
 Przyniosła gruby zeszyt. Nagłówek był ten sam, a wewnątrz na każdej karcie zasuszona roślina — historja jej, opis własności, nawet kilka przykładów zastosowania w wiejskiej praktyce cioci Dysi.
 Całą resztę wieczora Kazio wertował zielnik, a pani Taida rozmyślała i wahała się.
 Wreszcie, gdy się rozchodzili, rzekła do syna:
 — Odpisz jej, a ja dam dużą kopertę na zielnik. Jutro odeślemy na pocztę.
 Potem uklękła do pacierzy wieczornych.
 Jesień posępna wciąż się odzywała za oknem, przywodząc pamięć śmierci, zimna i błądzenia!
 — Jezu, jakeś się przemienił, będąc Bogiem, a stając się człowiekiem, tak przemienić racz troski i nędze nasze w pociechę i uspokojenie — szeptała pani Taida, oglądając legat zmarłej.
 A skończywszy, otworzyła kantorek z pieniędzmi, między kartki zielnika włożyła banknot storublowy i nadpisała na zielniku: „legat cioci Dysi dla Stasi Ozierskiej, z prośbą o pamięć o zmarłej w modlitwie.“
 Nazajutrz sama zapieczętowała kopertę i wysłała na pocztę.