Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/66

Szewc żyje, a ten drugi umarł, ale obadwa mi nic nie zapłacili. To nic jeszcze, będę sławny!
 — Twoja rzecz teraz. Ja swoje spełniłam. Wierzę w to, że pasorzytem na świecie nie będziesz. Przywiozłam ci kilkaset rubli na ciężki początek. Czy też temu miastu końca niema! Mój Boże, jak ludzie w tym piekielnym hałasie żyć mogą!
 — Dojeżdżamy! Z bramy na lewo, pierwsze piętro! Służę mamie!
 Pani Taida i jej walizka zniknęły w sieni.
 Był to nareszcie kres podróży. Wpadła w objęcia Ozierskiej, rozpoczęły się wykrzykniki, opowiadania, bezładna rozmowa i zaraz posiłek.
 — A panny Stasi niema? — zagadnął Włodzio.
 Ozierscy spojrzeli na panią Taidę zakłopotani.
 — Słyszałaś? — szepnęła Ozierska.
 — Ano, cóż znowu! Dobrzeście zrobili — odparła.
 — Dziękuję pani za dobre słowo! — ucieszył się Ozierski. — Bo to łatwo wyklinać i wydziedziczać, ale ostatecznie trudno tego dotrzymać.
 — Może się i ona opamięta i rozmyśli.
 — O tem już nawet nie śnimy — westchnęła matka. — Ale przynajmniej tyle pociechy, że herezyj nie wyprawia i nie wygaduje. Teraz po całych dniach czyta, siedzi w bibljotece uniwersyteckiej albo tu, w domu, nad książką i wydziera się znowu tam. Ubłagaliśmy, że zostanie do świąt, a potem — co robić, trzeba będzie