Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/69

 — Potrzebnieś mówiła! — mruknęła pani Taida. — A on co robił w Genewie?
 — Nie wiem. Byłam bardzo chora, gdy się zjawił, a potem nie wiem, gdzie się podział.
 — A ty zawsze trwasz przy swojem?
 Przez chwilę wzrok Stasi zamigotał po dawnemu zapałem i młodością.
 — Pani się pyta! Pani, która przez całe życie od celu swego nie odstąpiła na krok, nie zawahała się na sekundę. Ja także na swojem postawię.
 I znowu gorycz wróciła na jej twarz i dodała:
 — Ciężko, mozolnie, gorzko, ale bodaj najgorsze, to ten wstręt i obrzydzenie, które w sobie mam do ludzi i uczuć. Przechodzimy, my kobiety, tam piekło — nie zostaje nam nic niewiadomego, nic nieznanego, nic świętego! Są takie, które uciekają, niezdolne wytrzymać, są inne, które się z tem oswajają, nawet gustują. Ja wytrzymałam, tylko z niczem nie porównać ohydy mej i pogardy.
 Połknęła ślinę, jakby to obrzydzenie dławiło ją za gardło i chwilę milczała.
 — Pani wie, żem widziała ducha? — szepnęła.
 Pani Taida skinęła głową.
 — Nie mówiłam o tem nikomu i sama nie wierzę w nadprzyrodzone zjawiska, ale widziałam i jeśli mnie coś czasem godzi z ludzkością, to ta twarz umarłej. Przypominam ją sobie w złych chwilach. I dlaczego