Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/85

 Przez czas jakiś spędzała wieczory w swej „celi“, potem wprosiła się na gawędkę do pani Taidy.
 W sypialni ciemnawej, oświetlonej jedną lampą, siadywały naprzeciw, stanowiąc uderzający kontrast.
 Rozdzielał je stół, zarzucony skrawkami grubego sukna i płótna, z którego pani Taida szyła spencerki, spódniczki i koszulki dla dzieci folwarcznych. Niebardzo jej to szło prędko i składnie, ale odziedziczyła to zajęcie po cioci Dysi, więc je spełniała sumiennie.
 Panna Klara naprzeciw cieniutkie nici wiązała szydełkiem i rachując oczka, rozpoczynała rozmowę.
 — Czy to być może, proszę pani, że poprzedniczka moja miała brzydki stosunek z pisarzem?
 Pani Taida podnosiła oczy, uzbrojone w okulary.
 — Kto pani to mówił?
 — O, jabym sobie nie pozwoliła na podobne rozmowy. Słyszałam przypadkiem.
 — Powinna była pani nie pozwolić na szkalowanie kogoś nieobecnego.
 — Godność moja kobieca nie pozwala mi nawet wyznać, że rozumiem podobne stosunki.
 — Żadnych grzesznych stosunków nie było, co najwyżej lekkomyślność młodości.
 — Pani to nazywa lekkomyślnością! Ale ja wolna jestem nawet od takiej lekkomyślności i ubliżyłoby mi wglądanie i wtrącanie się do podobnie bezecnych rozmów! Wogóle, ciężkie jest życie panny mego wy-