Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/86

chowania wobec brutalności ludzi prostych, z którymi muszę obcować, i często zgroza mnie ogarnia, jakie były te, które ich uzuchwalały do okropnych wyrażeń i szczegółów! Straszna tu panuje demoralizacja! Czy wystawi sobie pani, że podobno żona leśniczego nie jest ślubna, a ochmistrzyni źle się prowadzi, nie mówiąc już o córkach ekonoma.
 — Skądże pani to wszystko wie, z nikim nie rozmawiając i tak się gorsząc.
 — Jestem, niestety, narażona na zgorszenie. Mój Boże, żeby mnie mama mogła widzieć, ona, co mnie uchowała jak kwiat czystą.
 — Więc się pani tu dopiero dowiedziała o tych, jak je pani nazywa, „brzydkich stosunkach.“
 — Wiedziałam, że świat grzeszny, ale teraz widzę, że jest to piekło. Dziękuję Bogu, że taka nie jestem.
 — „Żem nie jest jako ów celnik“ — zamruczała pani Taida.
 Panna Klara nie zauważyła przerwy.
 — Przecie ci ludzie za życia są potępieni. Obcować z nimi jest grzechem. Oni już nawet nieprzystępni są nauce i opamiętaniu. Oni już nawet nie rozumieją, nie widzą, nie cenią cnoty. Oni ślepi — szydzą ze mnie. A ja im przykładem niebo wskazuję.
 Pani Taida ręce złożyła z robotą na kolanach.
 — Czy pani nie miała nigdy pokus młodości?
 — Boże! Nigdy! W mojej klasie? — oburzyła się.