Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/88

 Po chwili spytała pani Taida:
 — Czego chciał ten chłop, któregom dziś spotkała w garderobie? Był bardzo zbiedzony.
 — On! Zbiedzony? On najbezczelniej przyszedł do mnie o poradę dla żony, która — zachłysnęła się panna Klara — która miała dziecko! Myślałam, że umrę ze wstydu, gdy przy kucharzu rozpoczął mówić o takich rzeczach.
 — Ależ, proszę pani, ani on, ani kucharz nie widzieli w tem nic gorszącego, ani wstydliwego. Ludzie przywykli do dworu iść po radę we wszelkich chorobach. Naturalnie, nie wiedziała pani, co rzec.
 — Owszem, wiedziałam i powiedziałam, co myślę o takim cynizmie. A kucharz, ten się śmiał.
 — Z pani zgrozy zapewne. Oni nie wierzą ani wiedzą, co naiwność. Zresztą, w pani wieku...
 — Liczę lat trzydzieści i jestem panną!
 — Pocóż więc pani te formy i wyrażenia podlotka? Wierz mi pani, że to nikomu nie wyda się szczere, ani stosowne. A cóż znowu uraziło panią dzisiaj w oborze, że pani stamtąd uchodziła jak z ognia.
 — Noga moja tam więcej nie postanie. To nie jest zajęcie dla kobiety z mojej klasy!
 Pani Taida pokręciła głową.
 — Nigdy mi na myśl nie przyszło, że to coś niestosownego — rzekła znudzonym tonem. — A mleko, czy też gorszy panią?