Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/92

 — Ależ w narożnym pokoju trzymam wazoniki z kwiatami i sama ich doglądam.
 — Więc cóż? On nie pali. Kwiatom nie zaszkodzi — owszem, gdy się pokój ogrzeje, prędzej zakwitną.
 — Ależ ja tam nie będę mogła wejść, gdy tam zamieszka mężczyzna.
 — Cały dzień będzie na robocie.
 — Chociażby, ja już tego progu nie przestąpię.
 — Ano, jak sobie pani chce. Poręby są mi ważniejsze niż jakieś tam badyle. Geometra ma mieć narożny pokój i koniec!
 I poszła do swojej roboty.
 Panna Klara była wzburzona do głębi. Obcy mężczyzna, z którym trzeba będzie codziennie się spotykać, sąsiadować przez ścianę. To było straszne. Stało się jednak. Pewnego wieczora przyjechał własną taratajką, najeżoną instrumentami, które wyładowano w narożnym pokoju, a on sam przyszedł do salonu i zaprezentował się pannie Klarze bez długich ceregieli.
 — Wawelski, geometra, do usług. Pani Skarszewska zapewne jeszcze w polu?
 — Tak! — bąknęła panna Klara ze spuszczonemi oczami i bijącem na trwogę sercem.
 Gość obejrzał ją i z natury rozmowny, rzekł:
 — Pani dobrodziejka zapewne tu gospodaruje. Trzeba będzie w łaski się wkraść, żeby człowiek głodem nie przymierał. Jak się tak cały dzień zlata po bagnach,