Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/11

chowując tysiąc ostrożności, by nie stracić równowagi, zapalił papierosa.
 Przy téj iskierce światła zobaczył godzinę i uspokoił się: nie stracił czasu.
 W téj chwili gdzieś z boku, we mgle, rozległ się głos kobiecy.
 — Ho, ho! ostrożnie tam!
 — Ho ho! — odkrzyknął z otuchą, rzeźwiejąc na dźwięk ludzkiéj mowy.
 Drugie czółno zbliżało się, ale go widać nie było; tylko ten sam kobiecy głos ozwał się wyraźniéj:
 — Kto tam?
 — Szymon Hreczany! — odparł. — A wy kto?
 — Dobry wieczór! Ja z Dubinek: Antolka Adamowa.
 — Dobry wieczór. A was co wygnało z domu w taką porę?
 — Szukałam gęsi. Myślałam, że na Połoni znajdę, a te szelmy zawędrowały aż na Wir, i tak mi czas zszedł. Dziaduś pewnie w strachu.
 — I nic dziw. Śmiertelna dziś pora.
 — I was nie ochota też wygnała — zagadnęła po chwili, a była tak blizko, że już sylwetkę jéj ciemną rozpoznać mógł obok swéj pławicy.
 — Służba! — odparł lakonicznie.
 — Do Dubinek wam?
 — Tak. Myślałem, żem zbłądził w tumanie.
 — Ej nie! Żebyście i nie chcieli, to was woda