Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/114

 — Wstąpimy na rynek po sól, ćwieki i sznury i wracamy do domu — zadysponowała.
 Chude koniki, trzęsąca bryczka i jéj zbiedzona postać — utonęło wszystko we mgle i błocie. Na rynku targowała się uparcie, kupiła jeszcze za pozostałe pieniądze trochę tytoniu dla ojca i ruszyła z powrotem.
 Głowę miała pełną rachunków, kłopotów, myśli ciężkich a poziomych o codziennych troskach i niedostatkach, że nawet nie uważała, iż przed promem stało kilka powozów i bryczek, pełnych obywateli z sąsiedztwa.
 Gdy się z nimi zrównała, poznała Ilinicza, szwagra Sokolnickiego, elegancki zaprząg bogacza Zagrodzkiego i jeszcze kilku znajomych.
 Wszyscy jéj się ukłonili zdaleka, dość chłodno jak przystało kłaniać się pannie ubogiéj, dziwaczce, z któréj drwili mężczyźni młodzi, a kobiety krytykowały za „oryginalne” zajęcie.
 Tylko Ilinicz z powozu wysiadł i zbliżył się.
 — Witam panią. Czy także z pogrzebu?
 — Nie. Ojciec niezdrów i myślę, że i bez nas było tam pełno i nikt naszéj nieobecności nie zauważył.
 — Świetny był pogrzeb i wspaniała stypa. Co prawda, synowcowie wzięli pół miliona.
 — Słyszałam, że chcą majątki sprzedać.