Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/115

 — Podobno. Przynajmniéj żaden nie chce się tu zakopać.
 — Ależ to zgroza! Tacy bogaci! — zawołała ze zwykłą bezwzględną szczerością.
 — Dlatego właśnie nie chcą zostać nędzarzami.
 Rzucił okiem na jéj bryczkę, pełną siana, na chude szkapy, na paltocik rudy ze starości.
 — Słyszała pani ostatnią plotkę? — spytał, głos zniżając.
 — Plotkę, ja? Ten towar nie dochodzi do Horodyszcza.
 — Jeden ze spadkobierców, inżenier, zdmuchnie zapewne Nikę Zagrodzką, z przed nosa naszemu Sewerowi.
 — Ja nawet nie słyszałam, że Sewer o nią się stara! — odparła zdziwiona.
 — On się nie stara, bo cymbał! A ja przysięgnę, że gdyby tylko słowo rzekł, miałby miliony i śliczną w dodatku żonkę! Ale on codzień bardziéj tetryczeje i nigdy dobréj rady nie słucha. Jeśli chybi polowania w przyszłą niedzielę, to przepadł, bo Sokołowa bez bogatego ożenienia się utrzymać nie zdoła.
 Prom przybił do brzegu, zrobił się ruch i wołania. Ilinicz się śpieszył.
 — Panno Barbaro! Jeśli kogo, to on pani tylko posłucha. Proszę go namówić. A teraz całuję rączki, uszanowanie ojcu!