Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/133

w tym roku dołożyłem do tego spadku dziesięć tysięcy gotówką? Ładny procent? Co?
 — Wierzę, bo my wszyscy mamy podobne rezultaty, tylko że to trwa od trzydziestu lat, więc kapitał wyczerpaliśmy i dokładamy... długi.
 — Ależ to okropne, to anormalne, to straszne! Na to przecie musi być rada! A zresztą, jeśli niéma innéj, to ja ustąpię z placu.
 — Sprzeda pan? — spytał Oyrzanowski.
 — A cóż! Widzi pan. Jestem wprawdzie bogaty, ale za młodu byłem bardzo ubogi i wiem jak ciężko jest zdobyć dostatek. Jeśli teraz ziemia pochłonie mi kapitał, już drugi raz życia nie rozpocznę, nie odrobię — starym, a mam rodzinę. Więc muszę o nich myśleć.
 — Więc sprzeda pan? — powtórzył Oyrzanowski. — Piętnaście tysięcy morgów! Hm, hm!
 — Pan rachuje, co to warte?
 — Nie, rachuję, ile nam przybędzie procentów po panu do płacenia.
 Zagrodzki zdumiał. Spojrzał na nich, potem poczerwieniał i głowę spuścił.
 — Wpadłem w ładną pułapkę! — pomyślał! — Zostać, — ruina, uciec, — zdrada! Winszuję.
 Tymczasem Sokolnicki przerwał kłopotliwie milczenie.
 — Pan jeszcze teraz mógłby w dzierżawę oddać.
 — Dlaczego: jeszcze teraz?