Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/139

 — Jak pan może mówić coś podobnego! — obruszyła się Basia.
 — Zobaczymy — mruknął stary lakonicznie.
 — Mam nadzieję, że nie zobaczymy! — rzekł Sewer. — Możeby on miał po temu ochotę, ale pan zapomina, że tam jest jego matka i żona.
 — Żywioł konserwatywny, acz liczebnie większy, nie powstrzyma rewolucyi — odparł Baha.
 — A zresztą nie będę mu się dziwił — ruszył ramionami Sewer. — To dowodzi, że rachuje.
 Panna Barbara zmarszczyła brwi i dała hasło wstawania od stołu. Przeszli wszyscy do sali, tylko Szymon z Bahą pozostali w jadalni.
 Po chwili weszła tam panna Barbara, i Szymon szepnął jéj żywo:
 — Niech pani namówi pana Seweryna, żeby tym państwu ofiarował swe konie.
 — Czyż pan go nie znasz? Już się przemówili z panną i siedzi zły i nadęty.
 — To nic. Pani go namówi. Toć dla nas los taki wypadek. Zagrodzki szuka koni, bo jego mieszczuchy za delikatne na nasze drogi. Kupi te niezawodnie! Niech go pani namówi!
 — Dziwne jest to ogólne przekonanie o moim wpływie na niego. Już druga osoba to mi dzisiaj wmawia. Ano, spróbuję, ale wzamian pana poproszę o przysługę.
 — Pani wie, że to mi zrobi tylko przyjemność.