Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/148

 — Kiedy tak, będziesz dziś nocował w pokoju z alkową, od którego się zawsze wymawiasz.
 — Bo się lękam o całość mych butów od szczurów.
 — No, no, ubezpieczę je od szczurów, ale ty, braciszku, tam się prześpisz.
 — I owszem.
 — A jeśli się panu co pokaże, to mi pan opowie na polowaniu, w przyszły wtorek.
 — Pokaże mi się może sowa, których tu także nie brak.
 Weszli do domu, gdzie Zagrodzki począł dziękować Sokolnickiemu za pożyczenie koni i zapraszać go tak usilnie na polowanie, że ten wreszcie, lubo bez zapału, obiecał się stawić.
 Nareszcie podeszły konie i niespodziewani goście zaczęli się żegnać.
 Nika oznajmiła ojcu, że ponieważ myśli nabyć konie, więc sama niemi powozić będzie, by poznać, czy zwrotne i miękkie w prowadzeniu, i z widoczną radością zajęła miejsce furmana.
 Na ganku odbyło się ostateczne pożegnanie, podziękowania, uściski dłoni, i bryczka Sokolnickiego ruszyła, przeprowadzana przez szczekające kundysy.
 Gdy znikła za bramą, z za węgła wyjrzał Baha z Szymonem i połączyli się z resztą towarzystwa.