Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/165

 Baba wniosła światło i zaraz potém obiad. Szymon się przebrał i wrócił do gościa.
 Hipek stał u okna, mnąc w ręce czapkę i wyzierając na podwórze. Dopiero, gdy pies leśniczego, obejrzawszy go i obwąchawszy, zaczął uprzejmie witać, trochę się ośmielił i jął psa głaskać.
 — Siadajcie i jedzcie! — rzekł Szymon.
 — Nie głodnym! — odparł.
 — To darujcie, ale nie wierzę, chyba wam w Dubinkach zakazali tknąć mego chleba.
 — Mnie Dubinki nie hodowały, ni uczyły. Ja osobno żyję! — odparł hardo strzelec.
 — No, to moim obiadem nie gardźcie, jakby oni uczynili.
 Hipek sekundę się zawahał, wreszcie kij i czapkę na krześle położył i usiadł za stołem.
 Jadł mało i z roztargnieniem; co chwila urywał, podnosił oczy na leśniczego, słowo jakieś miał na języku i nie mógł wykrztusić.
 — Macie do mnie jakąś sprawę, i ciężko wam gadać — dopomógł mu życzliwie Szymon. — Co? może wam gajowi strzelbę odebrali?
 — To-bym żyw nie chodził, albo oni! — mruknął Hipek, łyskając złowieszczo oczami.
 — Ho, ho! niedarmo z Dubinek! — uśmiechnął się Szymon. — Kiedy nie to, więc już się nie domyślę, co was tu sprowadza.
 — Ja przyszedł za służbą — wyjąkał nareszcie