Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/17

drżało w powietrzu; ale na jego widok wszystko ucichło, i czekało, i słuchało, wlepiwszy weń oczy trochę trwożne, trochę nieśmiałe.
 On, obyczajów i stosunków téj chaty snadź świadomy, wszedł, schylając w progu swą olbrzymią postać, i, rozejrzawszy się, spytał:
 — Czy baby niema?
 — Jestem? — odparł z za pieca gruby głos.
 — Sława Bogu. Przyszedłem po waszego Makara.
 Z kąta ruszył się chłop barczysty, może czterdziestoletni, ale zamiast się odezwać — podniósł też do pieca oczy i czekał, zda się, rozkazu.
 — Makar, idźże, synku, z panem! — ozwał się gruby głos niewidzialnéj istoty.
 A zaraz potem:
 — Tekla, podaj panu zakąskę! Zróbcie mu miejsce pod obrazami!
 Pięć bab usunęło się z ław, żwawo spełniając rozkaz, a od jednéj kądzieli wstała dziewczyna śliczna, młoda, gibka, i błysnąwszy na gościa gorejącemi źrenicami, wyszła do komory po jadło i napitek.
 Szymon usiadł, i gdy pokorny Makar ubierał się przy pomocy żony, jął rozmawiać z niewidzialną władczynią chaty.
 — Na Dubinki pojedziemy z ludźmi. Dzisiaj znowu siedem dębów w lesie mi ukradli.
 Krótki, szyderczy śmiech mu odpowiedział.
 — Kto, może Makarewicze? — spytała.