Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/170

 — Ułas by do pana nie przyszedł, tém bardziéj do krowy.
 — I dojechać do niego teraz ciężko, gdy wody rozlały.
 — Dopłynąć można od Dubinek, wedle Bobrówki.
 — Toś sama do niego się dowiadywała?
 — E, już dawno, jeszcze liście wtedy były.
 — On ci swéj?
 — At, trochę.
 — I ja do niego się wybieram.
 — Po miód?
 — Nie, po radę. Powiadają, że z mądrych — mądry.
 — Zna wszystko, jakby z tamtego świata wrócił.
 — Otóż właśnie! Ale czy mnie zechce przyjąć? Powiadają, że stary chimeryk.
 — Pana przyjmie, bo zna.
 — Zkądże? Nigdym go nie widział.
 — To nic! Jemu nie trzeba widziéć, by znać.
 — Zkądże on swą mądrość ma?
 — W rodzie u nich jest oddawna, a on-że wiek nad tém zbył. To wielka nauka!
 Pokiwała głową i westchnęła ciężko.
 Szymon rozmowę zmienił.
 — Nie było listu od twego chłopca?
 — Nie było.