Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/174

częła półgłosem odmawiać pacierze. Szymon broń złożył i wyszedł.
 Tymczasem Hipek Dubiniecki już polecenie spełnił, obławę zamówił, u Wilków czółna pożyczył i do Dubinek pomknął. Było zimno i ciemno na rzece, ale jego to właśnie cieszyło. Bez szmeru do osady się wkradł i opłotkami podsunął się aż do gumna Morskich.
 Tam ukryty, począł pohukiwać jak sowa.
 Na to hasło ktoś czekał, bo skrzypnęły drzwi u Morskich, i po chwili pod węgieł stodółki podeszła Weronka.
 Dziki chłopak, zdyszany ze szczęścia, rękę jéj uchwycił.
 — Jedźmy! — szepnął.
 — Tak zaraz? — wzdrygnęła się.
 — Ano, mówiłaś, że szmaty już wyniosłaś. Ja już chatę mam. Czego czekać? Matczynéj pięści na karku, czy Wickowych zalotów!
 — Jak chcesz! Ja ci poprzysięgłam! — odparła dziewczyna już spokojnie.
 — No, to z Bogiem! Czółno na rzece, noc długa. A tak schowam, że i czort nie wynajdzie.
 — Szymona-ś widział?
 — Od niego idę. Opowiem ci w drodze wszystko. Teraz się śpiesz!
 — Wracaj do czółna, za chwilę przyjdę!