Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/179

 Hipek spełnił rozkaz i wrócił. Dużo śmielszy dziś, niż wczoraj, jął oglądać broń nadleśnego.
 — Żebym to ja takie cacko miał, toby za rok puste były lasy i pola! — rzekł.
 — Wasze rozbójnicze pistonówki więcéj szkody czynią, bo polujecie z niemi cały rok i kaleczycie mnóstwo zwierza, zanim ubijecie jedną sztukę, No, ruszajmy!
 Siedli do wózka i wyjechali na łąki. Już opodal spotkali gajowych i daléj, po drodze, szare grupy chłopów, sunące prędko i cicho w tymże samym, co oni, kierunku. Każdy był uzbrojony w pałkę i zapasową parę postołów; była to naganka.
 Gdzieniegdzie trafiały się mniejsze grupy strzelców ochotników, z bronią przedpotopową i olbrzymiemi torbami borsuczemi.
 — Dziw, że Makarewiczów z Dubinek nie widać — rzekł Szymon, który tych wszystkich kłusowników znał.
 — Nie będzie ich dzisiaj — odparł Hipek.
 — Dlaczego?
 — Bo Weronki szukają — szepnął chłopak.
 — Ejże, już! — zaśmiał się Szymon. — A dobrześ ją schował?
 — Oj, dobrze. I pies nie wytropi!
 — No, to niech szukają! Ot i naszą psiarnię wiozą.
 Wyminął ich wóz pełen ogarów, które, jakby ro-