Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/186

 — Pilnuj! — ktoś krzyknął.
 Woyna sięgnął po strzelbę; szary przedmiot rzucił się w bok pod strzał Niki.
 Strzeliła dwa razy.
 — Wilk! wilk! — krzyknęła kuzynka.
 — Pal! — wrzasnął Ilinicz do Sokolnickiego.
 Teraz z ostępu wypadły ogary, goniąc na oko, i dopadały już wilka, gdy go Sokolnicki jednym strzałem położył.
 Nika, Woyna, Ilinicz, kuzynka, wszyscy teraz biegli, krzycząc i gestykulując.
 Sokolnicki za głowę się złapał.
 — Co państwo dokazują! Naganka nie wyszła, i schodzicie ze stanowisk. Ot, ot, niech pani patrzy, tam, gdzie pani stała, co za lis pyszny przemknął! Gwałtu! taka swawola!
 Nika przez sekundę się stropiła, ale Woyna przyszedł jéj w pomoc.
 — Mój drogi! Lis oszukiwał wszystkich od stworzenia świata! Ale ten drab wart przecie hucznego pogrzebu.
 — Ja go trafiłam! — zawołała Nika — tu w bok, o, widzi pan! To mój nabój, a pan go dokończył!
 Sokolnicki nie okazał wielkiego zapału. Strzelbę nabijał, a że stempel w zębach trzymał, więc czuł się zwolnionym od odpowiedzi.
 Wnet téż pierwsi naganiacze wypadli z ostępu i gromadą otoczyli wilka, bijąc go pałkami i wypo-