Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/187

minając wszystkie gęsi, owce i prosięta, które poginęły po wsiach okolicznych.
 Ta pośmiertna kara zakończyłaby się zapewne zupełnem zniszczeniem skóry; ale niemiec nadleśny wnet chłopów rozpędził, a gajowi uprzątnęli zwierza.
 Myśliwi zeszli też ze stanowisk, i uczyniło się gwarno od opowieści, zapytań, anegdot, ale znowu przerwał im Szymon, wzywając do drugiego ostępu.
 Mimochodem zauważył, że wrzosy i borówki, które Woyna zebrał, przypięte były do myśliwskiego futerka Niki, i ścisnęło mu się serce.
 — Pan Seweryn nabije moc zwierza, a Woyna upoluje śliczną dziewczynę. Mój Boże, żebym ja mógł na to co poradzić!
 Rozstawiał strzelców roztargniony i posępny, puszczając mimo ucha prośby różne i zapytania.
 Wreszcie Nika go zagadnęła:
 — Co pan taki nie swój, panie Łabędzki?
 Uśmiechnął się z przymusem.
 — Widziałem dzisiaj troskę-wiedźmę w tamtym ostępie.
 — E, trzeba ją było zabić!
 — Nie mam na nią kul zaczarowanych.
 — I wypuścił ją pan bez próby zabicia?
 — Nie moja moc!
 — Jakże wyglądała? Zkąd szła?
 — Wyszła z gąszczu, gdzie zbierała ostatnie wrzosy i zioła!