Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/190

 I został, ale po chwili aż zaklął przez zęby, widząc, że za nim Łabędzki umieścił Nikę.
 — Oszalał! — zawołał i wbrew prawidłu poszedł za nim.
 Zrozumiała go Nika i zatrzymała:
 — Pan mnie chce ztąd wyrugować? Zostanę, powiadam: więc niech pan wraca, zkąd przyszedł.
 — Pani nie ma pojęcia o niebezpieczeństwie.
 — Mam i jestem pewna nawet, że z wrażenia spudłuję, ale zarazem jestem przekonana, że mi pan zginąć nie da, a niedźwiedzia chcę widzieć.
 — Pani nie wie, jak on prędko naciera!
 — Ale pan wie.
 — Proszę mi swą broń pokazać.
 Obejrzał; był to przepyszny sztucer, małego kalibru, ale najlepszego systemu.
 Ruszył tedy ramionami i rzekł:
 — Nad szalonymi czuwa Opatrzność. Niech więc pani ciągle pamięta, że ja nad panią czuwam, i głowy nie traci. Ale oto i Szymon o sukursie pomyślał.
 Z po za drzew wysunął się drab, dziko a poczciwie patrzący, i jak cień umieścił się za Niką.
 Broń miał przedpotopową, ale oko myśliwskie i bary olbrzyma.
 — A, jesteś tu Hipek! — rzekł pan Seweryn.
 — Jestem na służbie w Sokołowie — odparł