Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/191

szlachcic — i pan nadleśny mi kazał na krok panienki nie odstępować.
 — Na służbie jesteś u mnie? Odkąd? Gdzie?
 — Od wczoraj. Gajowym w Bobrówce.
 — To Łabędzki lisy bierze za dozorców kurnika! — zaśmiał się Sokolnicki.
 Hipek poczerwieniał.
 — Kiedym był lisem, tom nie służył. Teraz ogar jestem — odparł śmiało, patrząc panu w oczy.
 — Pyszny chłopak! — zawołała Nika, i sięgając do kieszeni, podała mu całą garść srebra.
 Ale Hipek się usunął, urażony.
 — Klejnot mam, proszę panienki, na piwo nie biorę. Za dobre słowo dziękuję.
 W téj chwili zagrała trąba Szymona: Sokolnicki pobiegł na stanowisko, uczyniła się cisza. Wiatr szedł z ostępu, więc wyraźnie dobiegły wrzaski obławy, tem przeraźliwsze, że chłopi, wylękli, dodawali sobie krzykiem rezonu, i chcieli zdaleka spłoszyć zwierza i ruszyć.
 Psy nie dawały znaku życia, aż naraz wszystkie odrazu zagrały, tak szczególnie, że każdy z myśliwych poczuł, iż ruszyły grubego zwierza. Ujadały wciąż w jednem miejscu, daleko, więc się nikt zwierza rychłego nie spodziewał i Nika drgnęła nerwowo gdy za nią rozległ się szept Hipka:
 — Widzi panienka, jego? To stary.
 — Gdzie? — szeptała, czując, że blednie.