Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/195

o jego tryumfy, nieco opodal pozostał i rozmawiał z Woyną. Szymon rwał się naprzód.
 Po chwili ci dwaj zostali zupełnie w oddali i Woyna rzekł:
 — A co? Cudo, nie dziewczyna! Czy wiesz, jeśli jéj nie zdobędę, nie przeżyję.
 — Znam ładniejszą — odparł Sokolnicki, zapalając papierosa.
 — To nie może być.
 — Mogę ci ją jutro pokazać.
 — Któż to?
 — Dziewczyna ze wsi.
 — Pfuj! Takie porównanie.
 — Jeśli chodzi o piękność, to stan nic nie znaczy.
 — Ale ta ma wszystko! I piękność i szyk, i królewską postawę, i wdzięk w każdym ruchu. Świat poznałem, i nic podobnego nie zdarzyło mi się spotkać.
 — Boś się zakochał teraz.
 — Tak, przyznaję. Ją zdobyć i umrzeć!
 Sokolnicki wybuchnął śmiechem.
 Woyna się nie obraził.
 — Nie kochałeś nigdy?
 — Ja? Na to mnie nie stać. Ożenić się nie mogę, a kochać bez wzajemności i wyznania — na to trzeba mieć wolną głowę i czas na mrzonki. A ja tyle mam na to ochoty i humoru, co ten niedźwiedź, który tam za nami leży, na polanie.