Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/197

 — A mnie życie miłe!
 — A ja nie napisałem jeszcze testamentu.
 — A księdza macie, żeby przed śmiercią mnie wyspowiadał?
 I tak każdy niby żartem się wymawiał, i stali wszyscy, bezpieczni w gromadzie.
 — Proszę mi dać kłaków! Ja pójdę! — rzekł Szymon.
 — A cóż to, czy ja niedołężny? Potrafię i sam! — odparł pan Seweryn. — Nie mam żony ni dzieci, i życie mi nie tak nazbyt miłe, a i bez testamentu się obejdzie!
 Śmiał się, jakby upojony niebezpieczeństwem, i bez pośpiechu wyjął stempel, nawinął nań garść lnu, opatrzył swoje pistony i poszedł, przeskakując zwały i rozchylając gąszcze. Za nim poskoczył Szymon, Hipek, i z naganki, po chwili szamotania się z ojcem, Ihnat Wilk. Psy, czując sukurs, rzuciły się jeszcze zajadléj.
 Nika wskoczyła na zwaloną kłodę i wszyscy wyciągali szyje, trochę urażeni i zawstydzeni.
 Po chwili ujrzeli Sokolnickiego i Szymona na korzeniach świerku, tuż nad jamą czarną, zkąd rozlegało się dzikie mruczenie i mlaskanie szczęk.
 — A no, staruszka! do tańca! — krzyknął pan Seweryn, stukając kolbą o drzewo.
 Ryk mu odpowiedział z głębi, ale staruszka była niewidzialna.