Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/211

 — Hipolit prędko wróci?
 — Nie, zanocuje w borze. Onyśko dziś ma Alterowi sąg drzewa wydać. Hipek ma ich złowić i fury do dworu zawrócić.
 — To dobrze! Ja tu u was konia zostawię, a czółno wasze wezmę. Lekkie ono?
 — Ciężkie i dziurawe. Daleko ci?
 — Do chłopskich Dubinek.
 — To weź mnie z sobą, będę wodę wyczerpywała i pomogę wiosłować! Czyś ty nie chory, żeś tak wychudł i zczerniał?
 — Troskę miałem, ale niema czasu o tém mówić i myśleć. Służba przedewszystkiém! Jedźmy!
 Noc tymczasem zupełnie zapadła i na mniéj bystrych strugach mróz już poczynał ścinać wodę.
 — Może już ostatni raz płyniemy przed zimą — rzekła Weronka — po wsiach już ludzie czółna pod szopy pochowali.
 Zaczęła wyczerpywać wodę i spytała nieśmiało:
 — Co teraz z Dubinkami będzie?
 — A cóż! Dałem im termin do Bożego Narodzenia, by zgodę uczynili i podpisali. Jeśli się nie upokorzą, po Nowym Roku będę wyroki wykonywał.
 — Makarewicze i Morscy do ugody nie dopuszczą. I co oni z sobą zrobią potem?
 — Czemu o tém pierwéj nie pomyśleli!
 — Mnie ino szkoda starego Adama i Antolki.
 — Za tę szybę co ci wytłukła! — rzekł gorzko.