Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/224

 Weronka, zakłopotana, nie umiała dziękować. Z pełnemi rękoma lnu stała bezradna i tylko powtarzała:
 — Oj, tyle, tyle!
 — Chłopa masz dużego! Wiele trzeba! — śmiały się kobiety.
 — Dziękuję wam! Dosyć, dosyć! Bodajże wam len za to urodził, jak las! Doprawdy, i nie doniosę do czółna!
 Szymon patrzał rozrzewniony. Ilekroć oburzony bywał na lud za jego ciemnotę, dzikość i nieuczciwość, tyle razy sceny podobnéj ofiarności godziły go z nim.
 — Dajże! Ja ci pomogę! — rzekł.
 I wyszli obładowani lnem.
 — A bacz-no, Weronka! — rzekł po drodze — Szlachcianki z Dubinek nie obdarzą nigdy chłopianki, ani ugoszczą. Za despekt sobie to mają! A przekonasz się, jakem ja się przekonał, że ci ludzie prośćsi są w duszach, niźli ci, co klejnot ino malowany zachowali, a sami w błocie siedzą! Nie straszno ci będzie saméj płynąć?
 — Nie, ino marudnie! — odparła, otulając się od wichru.
 Wtem człowiek zaczerniał przed nimi.
 — Kto idzie? — spytał Szymon.
 — To ja, Hipolit.