Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/225

 — A to tak Onyśkę i Altera łapiesz?
 — Jużem złapał! Fura u was na podwórzu.
 — A tuś czego? — żartem spytał Szymon.
 — Chciałem wam oznajmić, że Liszka po naszych lasach się kręci.
 — Aż tak pilno! No, wracaj że do domu, a może i Weronkę zabierzesz?
 — Można! — odparł Hipolit lakonicznie.
 — Naści też i len, którym ją baby obdarzyły.
 — Nie trza było brać! My nie żebraki! — mruknął szlachcic.
 — Głupiś! Gdyby nie godziło się brać, to-bym go nie niósł. Cham jest, kto odrzuca dar dobrego serca.
 Hipek coś zamruczał, ale wziął len.
 — No, to jedźcie z Bogiem! — rzekł Szymon, zawracając.
 Oni zostali sami; Hipek się odezwał:
 — Tom strachu zażył, gdym cię nie zastał! Gdyby nie koń Szymona, to-bym Dubinki podpalił.
 — Głupiś! Żywéj-by mnie nie wzięli! A żeś tu trafił?
 — Domyśliłem się, że Szymon u Wilków. On nie taki cnotliwy, jak siostra.
 — Milcz głupi! On nie taki rozpustny, jak Dubinieccy! Jemu głupstwa nie w głowie, ino obowiązek!