Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/242

 — A te pieniądze kiedy dostanę? Zaraz mi potrzebne. Koszt będzie: muszę poić gromadę, smarować starszych. Mnie nic nie zostanie. Didu, jeszcze choć setkę!
 Już nie groził i nie krzyczał, ale prosił.
 — Czyś ty słyszał, żebym ja słowo zmienił? — rzekł dziad, nie patrząc na niego.
 — To już i was lachy kupili! — wybuchnął chłop.
 Ułas teraz spojrzał na niego i pod tym wzrokiem chłop o krok się cofnął. Dziad słowa nie rzekł.
 Więc Mikitka na Szymona natarł:
 — Kto was tu sprowadził? kto was tego nauczył? Żebym ja go w ręce dostał! Nu, dajcie sześćset rubli, będę wam i daléj służył. Opłaci się to wam! A co macie pańskich pieniędzy żałować! I tak, jak darmo wam się to upiecze!
 — I ja słowa nie zmieniam, a dalszą służbę twoją potém kupię, jeśli mi będzie potrzebna. Za ten interes więcéj nie dostaniesz.
 — Dacie zaraz pieniądze? — desperacko chłop spytał.
 Szymon na znachora spojrzał.
 — Jak poprzysięgniesz, to dostaniesz! — ten odpowiedział.
 Mikitka podrapał się w głowę, splunął, jeszcze chwilę się zawahał i rzekł:
 — Nu, to dawajcie — poprzysięgnę!
 Stary wstał, zapalił drzazgę i poszedł z nią do