Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/245

 — Albo on głupi?!
 — Ja ci mówię. On lasu nie kupi, więc jeśli się uprzesz i kontrakt na sąd podasz...
 — Oj, panie, a toć mnie pan tém słowem z topieli wyciąga! Ot, Bóg mnie tu prowadzi do pana! Doprawdy, lasu nie dostanie?
 — Ja ci na to przysięgam!
 — Nu, to pogadamy! — wykrzyknął Mikitka z tryumfem.
 — A gdyby did cię nie przekonał, poszedłbyś głupi, jak przedtem! — wtrąciła Wilczyca.
 Cbłop zaśmiał się.
 — Aha, moją dolę dziś mi pan wraca! Ten żyd już mnie za gardło trzymał. Gdyby nie on, ja-by był cały wiek czestny! Uh, jak ja mu kiedy odpłacę!
 I zęby mu zgrzytnęły zajadle, a Ułas rzekł:
 — Wróć się nazad, jakby od zawrotu, bo po swojéj drodze zajdziesz w topiel i w wiry! Wróć się!
 Mikitka się wzdrygnął i stęknął.
 — Oj, ciężko! — szepnął.
 — Do mnie wstąp po drodze — rzekł Szymon — ja ci pomogę nieraz, a poradzę zawsze. Głowę masz otwartą: po co ją krzywić i męczyć kłamstwem?
 — Ja pana posłucham, byle Altera zamęczyć! — zawołał zajadle chłop.
 — Wart on tego i doigra się. Ale do czasu cierpliwość miéj i milcz. Dojrzałe zboże trza żąć!
 — Ja wiem! Nie panu mnie chytrości uczyć! Że-