Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/277

a złe sumienie dręczy. A w święto pijatyka, swawola, albo sen bezmyślny, lub kłótnie sąsiedzkie. I takci ten zaścianek mój wyśniony w piekło się zmienił, a klejnot, co przodków zdobił, u synów na ostatnią zeszedł poniewierkę...
 Milczeli teraz wszyscy, tylko stary Adam rzekł:
 — Gorzka to prawda, ale gdy dzień pokuty przyszedł, wy pokutę naznaczcie i zapomnijcie złego, a uczcie, jako na nogi stanąć.
 — Proces trzeba na wieki skończyć. Dworu ni siebie nie gubić, bo jak-em was przekonał, to teraz ciężki grzech.
 — My gotowi choć zaraz do pana iść i, co każe podpisać! — zawołało kilku.
 — My pewni, że naszéj zguby nie chce.
 — To wam ręczę! Biały papier możecie mu podpisać. Potem ja wam pomogę od żydów się wyzwolić, bo na lichwę straszny sąd teraz jest! Potem obrachujemy, kto w rodach od roboty zbywa, i ci na służbę niech idą, grosz zbiorą, na bydlęta, na buty, na czynsz, na wiosenne zasiewy.
 — Ja wam zaraz chłopców swych oddam! — zawołał Antoni Dubiniecki.
 — A ja brata.
 — A ja sam pójdę — rzekł Seweryn.
 — Każdy znajdzie służbę, gdy ja za niego poręczę. A dziatwę zapędzimy do książki, a ja co niedziela do was po dawnemu przyjadę radzić o roli