Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/286

rzekł zcicha. — Dawała mi dla ciebie wiele kwitów i weksli, mówiąc: odkupiłam je dla Basi na urodziny!
 Dziewczyna uśmiechnęła się rzewnie.
 — Ja wiem, że mnie matusia nie zapomni, i czekam, i spełniam, co mi kazała. Daj Boże tylko siły, i trochę mniéj klęsk.
 Z dalszych pokojów rozległy się kroki i głosy. Gościa prowadził Baha.
 — To chyba Sewer — rzekł Oyrzanowski.
 Drzwi się rozwarły. Na progu stał Ilinicz. Baha go wprowadził i natychmiast dyskretnie się wycofał.
 — Państwo przyjmują? — rzekł Ilinicz, jakimś nieswoim głosem.
 — Prosimy! — odpowiedzieli oboje, mimowoli zmieszani.
 Ilinicz wszedł i zaraz do komina się zbliżył.
 — Zła droga podobno? — rzekł Oyrzanowski.
 — Niema żadnéj możliwéj. Dusze pokutujące chyba się tłuką... i ja — zakończył, usiłując się śmiać.
 Zapanowało kłopotliwe milczenie, wreszcie Ilinicz do nich się zwrócił i rzekł z wybuchem:
 — Państwo już pewnie słyszeli, żem sprzedał Miernicę.
 — Tyle plotek kursuje po okolicy...
 — To nie jest plotka, to prawda. Sprzedałem! Po świętach muszę się wynosić.