Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/29

nie szanować. Oho! Dajcie-no klaczy pić, a ja po siekierę wstąpię.
 — A pocóż siekiera do desek?
 — A na żyda, jak spać nie zechce — tamten odparł, śmiejąc się złowieszczo.
 Szymon setnika trącił; jak cienie posunęli się daléj.
 — Makarewicze wnet całą „ryzykę” stracą, bo się podzielą — rzekł chłop. — Ano, chwała Bogu, bo żeby dłużéj potrwali w takiéj sile, to albo-by nas zjedli, albo-by ich po jednemu ubyło. Nie było już mocy do wytrwania.
 — Podzielą się, albo ich sąd podzieli — rzekł Szymon. — Bo niedoczekanie, abym ja im dopuścił długo jeszcze rozboje popełniać!
 Setnik głową pokręcił niedowierzająco, ale milczał. Krzyż wielki, czarny stał przed nimi: punkt zborny. Stanęli przy nim, stropieni niepowodzeniem poszukiwań.
 — Trzeba będzie wrócić w dzień — rzekł setnik.
 — Doczekamy ranka! — odparł spokojnie Szymon.
 Chłop na tę wiadomość przykucnął na ziemi, otulił się szczelniéj świtą i stęknął nieznacznie. Nie buntował się na zły los; chłód, deszcz i ciemność postanowił znosić stoicznie. Tylko już zupełnie stracił do gawędy ochotę. Czekali tak długą chwilę, gdy wreszcie szmer się rozległ za płotem i cichy szept starosty: