Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/294

mna. Kochała Miernicę, kochała dzieci, wierzyła w dobrą przyszłość.
 Ilinicz do posiłku usiadł, wypił parę kieliszków wódki, zjadł ledwie kęs, i czekając na herbatę, zapalił papierosa.
 — A ja ci téż urządziłem niespodziankę! — zaczął, chrząkając, bo mu głos się chwiał.
 — Możeś znowu kupił inne konie?
 — Nie. Patrz!
 Wydobył pugilares i rozrzucił przed nią kilkanaście sturublówek. Kobieta się przeraziła.
 — Mëj Boże! Grałeś w karty? Ach, gdybyś tyle przegrał!
 — Nie grałem. Zrobiłem lepszy interes. Kupiłem ci spokój, swobodę, przyszłość dla dzieci, los — sprzedałem Miernicę!
 Nie patrzał na nią, nie śmiał. Czekał wybuchu, krzyku, sceny, aby także wybuchnąć i spiorunować ją argumentami, ale stało się wcale inaczéj.
 Posłyszał za sobą brzęk, upadek szklanki, i gdy się obejrzał, kobieta patrzała na niego oczami, rozszerzonemi zgrozą, blada aż do warg, skamieniała, bez dźwięku poruszając ustami.
 — Mój Boże, mój Boże! — wyjękała wreszcie z taką rozpaczą, że Ilinicz machinalnie uszy sobie zasłonił.
 Iliniczowa przyskoczyła do niego.
 — Julek, to nieprawda? To być nie może! Co ty