Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/304

 Pod wieczór przyjechał Sokolnicki. Pomodlił się w milczeniu u zwłok i poszedł do siostry.
 Zastał ją spokojną, zimną. Składała do kufra ubranka dziecinne i swoją bieliznę.
 Spojrzeli na siebie i zrozumieli się.
 — Cóż myślisz robić? Zaraz po pogrzebie się wyprowadzacie? — spytał ponuro.
 — Daj mi kąt w Sokołowie — rzekła, składając ręce. — Mnie i dzieciom! Nie dasz: pójdę na żebry, ale z nim — nigdzie!
 — Mój dom — twój dom — odparł z prostotą, nie zdziwiony nawet, tak do siebie byli podobni charakterem — Ale czy on się zgodzi? Może cię zmusić.
 — Niech spróbuje! — rzekła, podnosząc głowę. — A na com ja jemu? Dla niego pracować już nie będę. Kroku nie zrobię, słowa nie powiem, palcem nie ruszę Niech spróbuje!
 — A dzieci? Może ci ich nie dać, odebrać.
 — Dzieci! On o nie nie dba. Nikt ich nie kupi.
 Sokolnicki czuprynę potarł.
 — Mówiłaś już z nim?
 — Nie, i nie będę. On mnie nie pytał o radę, nie znaczę dla niego nic, i on dla mnie niczém. Między nami skończone.
 — Gdzież on jest?
 — Nie wiem. Zapewne zdaje moją pracę i znój i dobro! Odesłałam mu klucze i księgi: jestem wolna. Pakuję swe graty. Dziękuję ci za dach