Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/310

 Teraz, samotny w zajeździe, pozazdrościł im téj chwili uciechy.
 W Horodyszczu Basia krzątała się dzień cały po domu, strojąc choinkę, dobywając z kredensów stare zabytki porcelany, a ze spiżarni specyały.
 Osobliwych-bo miała miéć gości, i aż się uśmiechnęła na myśl podziwu Sewera.
 Około południa pierwszy zjawił się Szymon.
 Ten co rok był ich gościem, i co rok wcześnie przyjeżdżał, by służyć pomocą.
 I on był uśmiechniony i rzekł przy powitaniu:
 — Czy to prawda, że państwo Zagrodzcy będą na wigilii?
 — A pan zkąd wszystko wie? — zdziwiła się Basia. — Może pan, broń Boże, powiedział to Sewerowi? Gotów nie pokazać się.
 — Anim pisnął. A wiem od saméj panny Zagrodzkiéj. Spotkała mnie w lesie i opowiedziała, że się gwałtem wprosiła z ojcem do państwa na święta.
 — Sewer ma szczęście — uśmiechnął się Oyrzanowski.
 — Oj, ma! — potwierdził Szymon. — Nie szczęście-ż to, że pani Iliniczowa zjechała do Sokołowa? Przez trzy tygodnie zrobiła więcéj, niż ja przez kilka lat. Wykurzyła magazyniera i pisarza: już sama klucze trzyma. Teraz Sokołów uratowany.
 — Dałby to Bóg! — westchnęła Basia.