Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/312

 — A cóż to! Mamy żałować talerzy? Urządzamy ogólną wystawę skorup! — śmiała się Basia.
 A Baha, wnosząc okrutny snop pszenicy, dodał:
 — Ja gotówem zająć dwa zydle, żeby dostać dwie porcye faszerowanego szczupaka. Gdzieżeście takiego okrutnego złowili, panie Łabędzki?
 — Z Dubinek szlachta mi go przyniosła.
 — Szlachta prezenty robi! Ani chybi, rychło skończenie świata.
 — Widzi pan! I będziemy z p. Sewerynem drużbować Weronce po Trzech Królach i hulać na weselu. I panna Barbara z nami.
 — Człowieku! Nazwę cię za życia cudotwórcą.
 Pan Seweryn zaniepokoił się ilością nakryć.
 — Bez żartu, Basiu! Spodziewacie się jeszcze kogoś? Nas z dziećmi jest sztuk osiem, boć przecie mała Kazia pójdzie spać po mléku i kaszy. Pocóż dziesięć nakryć?
 — Zapas nie szkodzi. Może kto nadjechać.
 W téj chwili psy poczęły ujadać, rozległy się dzwonki, palenie z bata.
 — Światła do sieni! Sewer, chodź, pomóż! — zawołała Basia, wybiegając.
 Pan Sewer spojrzał przerażony na siostrę. Jeśli to Ilinicz? Ale ona była spokojna.
 — Idź-że, pomóż Basi! — rzekła, krzątając się u stołu.