Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/316

 Pan Seweryn schylił się do ręki wuja, ucałował Basię i siostrę, uścisnęli się po bratersku z Szymonem i Bahą, i manewrował, by uniknąć Niki. Ale ona dotarła do niego i, śmiejąc się drwiąco, podała opłatek.
 — Niechże mi pan co dobrego życzy!
 — Ślicznych koni — odparł.
 — Mam!
 — Powodzenia.
 — Sytam niém. Nie chcę więcéj.
 Zamyślił się.
 — Albo ja wiem! Niech się spełnią tedy własne życzenia pani.
 — Niech pan tedy życzy, żebym miała takie, które spełnić trudno.
 — Pani się powinna nazywać Felicyą!
 — Wolę swoje imię, bo znaczy zwycięztwo. Radam miéć walkę... pewna tryumfu.
 — Zawsze i wszędzie! — uśmiechnął ironicznie.
 — Jeżeli to życzenie pańskie, dziękuję, jeśli wątpliwość, przekonam. A ja panu życzę... dnia bez troski, choć jednego... i uśmiechu bez goryczy, jak się szczęśliwi śmieją!
 Przełamali opłatek i ona swój gryźć zaczęła, siadając u stołu.
 — Spragniona jestem kolend, panno Barbaro. Pan Łabędzki mi mówił, że pani je ślicznie śpiewa! — zawołała wesoło.