Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/318

 — Masz tobie! — zawołała Nika. — Ojciec udaje prawdziwego gospodarza! Stęka już typowo.
 — Stękam, bo mam grubą stratę w owczarni.
 — Ej, tatku! Po potopie została tylko jedna para, a przecie owczarni mamy bez liku.
 — I gadaj tu z nią! Noe miał czas dohodować się, bo żył setki lat, a mnie ten majątek przed czasem do grobu wpędzi.
 — Dla gospodarzy jest rezerwowane miejsce w raju. — wtrącił Baha. — Odnajdą tam wszystko, co tu potracą. Tylko cierpliwości!
 — Aha, cierpliwości! Kiedy to nie o cierpliwość się opiera, ale o pieniądze.
 — Tych zaś ojcu nie zabraknie długo. Więc nie wypada narzekać, bo nikt ojca żałować nie będzie.
 — Ach, Niko! Jakaś ty lekkomyślna! Przecie to o twój własny los chodzi.
 — Eh los! Albo go pieniądze czynią! Los to zdrowie, dobry humor, rzetelna praca, poważny obowiązek i czyste sumienie. Reszta fraszka!
 — I zwycięztwo — rzekł Sokolnicki zcicha.
 — To koniecznie! To więcéj niż los: to szczęście — odparła mu podobnież, patrząc bystro w oczy.
 Spuścił wzrok na talerz, zmieszany tém spojrzeniem i bardzo na siebie rozgniewany.
 Niewiadomo zkąd był tak śmiały z nią, jakby się znali oddawna i ona była mu równą. A przecie byli