Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/324

 — Niech mi pan tekst podpowiada! — rzuciła rozbawiona.
 — Kiedy-bo nic nie pamiętam! — szepnął.
 — Ejże, nic? — spytała zalotnie.
 — Nic, jakby we mnie grom trafił i ogłuszył.
 — To dobrze. Nagłe ciosy bywają błogosławione.
 — A wielkie klęski?
 — Po wielkich klęskach odradzamy się duchowo. Kiedy pan nas odwiedzi? Mam dla pana prezent w zamian za tę skórę niedźwiedzią, którą mi pan wtedy darował. Proszę przyjechać w wigilię Nowego roku.
 — Może Woyna będzie?
 — Może! Czy to panu co przeszkadza?
 — Nie — odparł szorstko.
 — Prześlicznie! — wołał Zagrodzki. — Prosimy o wiecéj!
 Ale chłopak usługujący kiwał na Basię z jadalni.
 Szymon począł rozniecać ogień przygasły. Ilininiczowa wyprowadziła do snu dzieci, a Oyrzanowski zajął Zagrodzkiego opowieścią jakiegoś odwiecznego procesu między Horodyszczem a Głębokiem, w którym były zajazdy, mordy — średniowieczne procedury sądowe.
 Towarzystwo się rozpełzło. Jedna lampa i ga-