Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/327

któréj na linię nie odstąpię. Teraz na pana koléj spowiedzi.
 — Ja dziś nic nie wiem więcéj, tylko, żem bardzo szczęśliwy! — rzekł zcicha Sokolnicki.
 — Bądź-że nim pan bez troski — odparła, podając mu rękę.
 Zatrzymał ją w dłoni wahająco.
 — Może mi pan podziękować za spełnione dzisiejsze życzenie przy opłatku. Śmieją się panu oczy!
 Pochylił się i ucałował jéj rękę.
 — Moja, moja! — szemrało w nim, i odurzony był jak po winie.
 W téj chwili Szymon przyniósł parę drzazg smolnych i rzekł:
 — Toć to dzisiaj w nocy wedle legendy starościna przychodzi z kaplicy do komnaty z alkową. A pan wie, że tam dla pana posłano i dla pana Zagrodzkiego?
 — Mnie się nie pokaże — rzekł obojętnie Sokolnicki.
 — Dlaczego? — spytała Nika.
 — Bo pokazuje się członkom naszéj rodziny wtedy, gdy ma być śmierć w rodzie! Straciłem jednak rodziców, a jéj nie widziałem nigdy.
 — A obcy jéj nie widują? — badała dalej Nika.
 — Owszem! Ja widziałem — rzekł Szymon.
 — Ejże, jak to było?